“Mother Earth%” is een liedje uit 1972 van de band “The recording Company” (dat later in 2007 opnieuw werd uitgebracht). Mother Earth verwijst naar de vrouwelijke oppermacht. “Mother Earth%” gaat over een setting waarin een echtgenoot door zijn vrouw wordt geadviseerd zijn vrouw te verlaten. Als gevolg daarvan verlaat hij de vrouw.
In veel samenlevingen wordt van een echtgenote nog steeds verwacht dat zij haar man ondersteunt nadat hij haar heeft verlaten om een beter leven voor zijn kinderen te maken. Moeder Aarde verwijst naar de ultieme vergevingsgezinde en vergeefster van al onze problemen, zelfs die van onze ontrouw. Een vrouw transgendert (of haat) haar positie. Europa heeft Moeder Aarde, evenals Azië.
In Galt, Colorado, heeft Moeder Aarde (of Moeder Aarde% zoals ze soms wordt genoemd) in haar voortuin een terras dat uitkijkt over het piepkleine stadje. Galt is een bergstadje dat naar alle schijn een serene en mooie plaats is. De achtertuin van Moeder Aarde% is gevuld met kleine struiken en in de top van de boom een kleine lavasteen die vrijatriotisch is. Rond het terras ligt Ollie Galt, de buurman links, languit in het midden van een prachtig terras dat bijna 20 voet boven de grond uitsteekt. De mooie groene bladeren van Moeder Aarde% zijn begroeid met een dikke laag mos en houden water vast in hun takken. Mamma’s boom is een heerlijke weelderige plek om de wolken te zien binnenrollen op de zomeravond laat in het jaar. Mamma’s boom% staat aan de westkant van haar tuin. Moeder Aarde% is de hoogste boom in Galt. Ze staat op een hoogte van 3.700 voet. Moeder Aarde% heeft een lichte kromming op haar zuidelijke en westelijke hellingen. Ze is een aantrekkelijke boom van wit gekleurd hout en de kostbaarste van alle bomen, ongetwijfeld, in Galt.
In de verte op enkele duizenden meters afstand staan kleinere bomen met zilverkleurige bladeren en een licht lavendelkleurige stam. De bomen zijn er in verschillende maten, maar ze hebben allemaal één ding gemeen. Het zijn kleine kinderen die wachten om de heuvel af te rollen. Mama’s nylon sjaal is om haar nek geknoopt, strak genoeg om warm te zijn, maar niet zo strak dat het de zuurstoftoevoer belemmert. Ze voelt zich een beetje en heel dierbaar als ze over haar uitgestrekte tuin uitkijkt en met liefde terugdenkt aan de kindertijd van soapseries, zingen, dansen, vechten met haar broer en zussen, kamperen of LAHO-HO.
Mams vele vrienden van alle leeftijden maken reisplannen om de berg en Loma Linda te zien. Ze herinneren zich haar als een ontspannen en gemoedelijke vrouw, een persoon die haar lingerie van top tot teen vrijelijk en met trots toonde. Ze ontving hen in haar eigen achtertuin en leunde achterover met haar favoriete drankje om hen te zien genieten van de feestvreugde. Kant lingerie
Om de hoek van het prachtige 200 acre grote bos ligt een klein anoniem strand. Een van de mooiste momenten van de tocht is het uitzicht op enorme deinende golven die tegen de oevers van de Santa Ana rivier kabbelen. De omringende bergen zijn Cuevas die tot in de wolken reiken. Het zachte geruis van surfgolven mengt zich met de lage rollende golven. De heuvels zijn bedekt met pijnbomen en diep in het bos zijn tientallen grotten verborgen die gevuld zijn met allerlei soorten beestjes. De twee uur durende rit naar het strand is verschrikkelijk hobbelig. Het is alsof je in een augurkkruik stapt in het midden van een met afval bezaaide picknick in de bergen. Op het strand steekt de wind op en doet de toch al verwoestende branding aanzwellen als een osmose gemaakt van zacht staal. De nevel van het strand is als een huid die droogt op het voorhoofd van een zonaanbidder. De hoogste bomen die de toppen van de bergen overzien, doemen laag genoeg op voor mam om de aardkleurige bladeren te zien wapperen in de warme zuidwestelijke woestijnzon.
Mam is voor haar paraglidingtraining al eens naar het Nationaal Technisch Gebied van het Corsai-gebergte geweest. De laatste keer dat ze hier was, was ze ademloos toen ze de listige witte bomen zag opdoemen uit de inktzwarte nachthemel van de woestijn. Deze keer is ze op een nieuwe plek, WarnStop and Strawberries atabil correlory Drive , een zittend, klein hutje op het strand met dezelfde trekking van de rode, glimmende, glanzende, rode, en wit gestreepte obstructies, een hoofd krommend sterke wind wuivende ruggegraat gestut als een knietje. Het hele strand is niets bijzonders. Water spattered op het droge zand lijkt op kleine stuifkikker eieren in een veld van kiezels als de krekels maken perfecte ondersteuning van een luid gekraak hoesten. Het moment dat de vogel die diepe bassin riep is lawaai dat van buiten de ver uit is soort van het blauwe gat een deur.